Gestalt 102

I remember a teacher telling me

that excellence of character was

well in reach were it not for a

lack of serious purpose.

Ah, yes, I remember it well indeed,

and the purpose still eludes me,

as does the serious quality as well.

But the lacks, oh, I found the lacks,

they were deep and sundrous, alive

with sonar soundings under an azure

blue with hymnous whispers lurking

on surfaces of cloudy mists in hue.

Opaque they were, yet transparentish

and profound in meaning too.

Lacks I said? Mea culpa, spelling bees

were never my cuppa, I meant lakes,

of course.

A lake of serious purpose.

The knights of Mi

The blazing trails of history distort our

thoughts and we succomb to dire memories

and daily shirades with knights in shining

labour galloping around us testosteronically

and leaving us craving for their misplaced

doses of ritalin.

Who needs to flarf his way into this world

when subject sentences can de derived from

memory and frontal lobes - that's kwab in Dutch

by the way, what a wonderful word - and are up

for grabs at will and wit whilst slightly

wuthering between minds and mirrors.

Ever so slightly, needless to say.

The time has come to give the future a way.

Sutherland

You know, she said, poetry is not

something that one should normally do.

Who the fuck reads poetry, anyway?

And besides, you're writing poetry

instead of fucking me. So fuck off.

You seriously need to get away from

that black glass-faced laptop and

get a life. Read a book or something.

Fix the squeeking door hinges, I don't

know, pour vinegar and olive oil into

the sink. Cook a lively pasta potpourri.

And what the hell has Sutherland got

to do with any of this, anyway?

Wolvenklem, verkeerd geadresseerd

In mijn dromen zijn de doden gekomen

om de ramen zwart te wassen. Ze wasemen

de ruiten met hun huilende wolvenadem.

Er drijft een wolkerige dichtheid in de kamer

die de lucht uit je strot grijpt, met handen

waaraan langwerpig knokerige vingers vast.

Ze zijn veel te vroeg, denk je, of misschien

komen ze toch niet voor mij. Maar elk ander

alternatief in huis is onvoorstelbaar denkbaar.

Je gilt naar ze “Neem mij, neem mij”, maar

jouw stem verstaan zij niet. Je wordt wakker,

met mijn handen klemmend om jouw keel.

Dichter zijn is ook een roeping, hoor

Zo sprak een groot professor tegen mij:

"Jongen, jij hebt talent voor onzin,

daar moet je zeker iets mee doen."

Kolder

Wie in de tropen heeft gewoond is verwend.

Loopt rond in cirkels op zoek naar de evenaar,

draagt altijd een sjaal bij gebrek aan warmte,

spreekt gekleurde taal tegen volslagen vreemden,

schuilt in huis voor de langdradige motregens.

Wat zou je graag flamingo’s zien in de plassen,

kuddes met wildebeesten dringend in de straten,

giraffen op de Dam, apen slingerend in de tram,

en af en toe een verlegen nijlpaard spotten

op de roltrap van de Bijenkorf of de V&D.

recept: mompelonzin, maaktijd: eikookduur

het bloesemt beurskens in de lamente lente

met hiphoppende giechelschimmels die de

paraderende paddo’s hebben voorgekauwd

tot stoelen die op eigen schaduw hurken.

er draven herriemakende staketsels langs

en mispeldauw valt snurkend op het blad,

brakvingerige vleeseters melken huisjes

uit die aan koddige kabouters toebehoren.

wakkere tussenennen rapen repenstelen

voor hun ontbijt, en alles gedijt in dit gedicht.

er schuiven schurkschutters in het vergezicht.

Reünie

Klasgenoten. Facebooks uit een verleden toekomst

toen we nog wisten wie we later gingen worden.

Je herkent gezichten waar geen naam aan herinnert,

of andersom. De meesten zijn ook heel veel dikker.

Ze hebben kinderen die ze nooit zouden krijgen.

En werkroosters uit industriële productietijden.

De rector met zijn eeuwige Barbie-Ken glimlach

die jou opnieuw betrapt met een sigaret.

De leraar die zei dat je zou kunnen excelleren,

maar ‘enig besef van richting’ totaal ontbeerde.

Ze hadden gelijk. Je bent de weg hier kwijt.

De bel gaat. Gillend ren je de school weer uit.

Ikkipedia

Ik wil niet weten in welke zin ik anders ben.

Of bedoel ik dat ik niet wil dat iemand denkt

mij te begrijpen zonder dat ik mezelf herken.

Of is het eerder zo dat ik werkelijk geen idee

heb wie men met dat woord ik wil onderkennen.

Ik weet zelf niet goed wat ik er mee bedoel,

waar het naar verwijst, of naar welk deel van mij.

Is wat ik ik noem een geheel, of zijn het mijn gedachten,

is het een mening, een onderdeel, een spiegelbeeld?

Want als ik daar in kijk, zie ik echt iemand anders.

Niet ik. Nee, dat ben ik niet.

Natuurwetten voor dummies

F = m · a

Kracht is massa maal aanranding

E = m · c²

Energie is mens maal consumptie kwadraat

-E = m · c²

Negatieve energie: idem, ook macht/cynisme

K = k · g^t

Teveel kinderen groeien uit klein kapitaal

G =googol^googol

Google wil maar 1 ding: alles

O = 2pi · arm

De omtrek van je myspace

Laatste woorden

Wanneer ik doodga, begraaf mij dan

in een zandkasteel. Zo één met torens

en kantelen, een ophaalbrug en gracht.

Als er mensen langs lopen, laat ze dan

zoute propjes in zoete leugens dopen

en door de poort naar binnen strooien.

Ik beloof ze op te eten, bij mij blijven

ze veilig. Maar ik ga ze wel eerst lezen,

de zilte waarheid wil ik nu wel weten.

dan maar van rompuy

och balkenende
president van europa
een haiku te ver

“Dan maar Van Rompuy”,

sprak de Unie binnensmonds.

Boehoem! Paukeslag!

Tempo domus

Ik word oud zoals dit huis oud wordt.

Mijn voeten vegen wolken stofwoorden

met teenschimmel over de vloeren.

De dorpels zijn gekneusde ribben,

asbestlongen piepen uit de kozijnen,

het vel hangt geplooid in de gordijnen.

De jaren klimmen hier de trappen op

met knieën van steeds brozer kraakbeen.

Als spijkers slaan de dagen in de treden.

Roest draait cirkels op de ijzeren profielen

en houtrot kruipt langzaam in de balken.

Ik ben beschikbaar voor groot onderhoud.