Zo wordt het nooit wat met dat dichten

Ik ben bijzonder gelukkig getrouwd,

met een vrouw waar ik enorm van houd.

Ik heb drie werkelijk geweldige kinderen

die ook best wel gelukkig zijn, tenminste,

dat zeggen ze na een pijnlijke marteling.

Ik heb een baan, ga fluitend naar mijn werk,

kan op de fiets zelfs, maar doe dat niet,

want vind dat zielig voor mijn auto.

Ik word voor die baan heel goed betaald,

en dat voor het schrijven in een taal

die alleen door apparaten wordt verstaan.

Ik ga zelfs naar een sportschool toe,

ben opgeruimd, netjes, goed geluimd,

je zou zeggen, maar waag het niet.

Dus waar moet ik in godsnaam rake beelden,

fraaie metaforen, merkwaardige woorden

en klinkende zinnen vandaan halen?

Hier wordt Sinterklaas niet gelukkig van.

Tipsy Terpstra

Olumpisch rap van tong
was teute Erica,
haar stem die zwom en zong;
een beetje dom, ach ja.

Al denkt ze nu wellicht:
doe toch die kilo's maar,
met extra veel gewicht
valt drank iets minder zwaar.

Hun krijgen gelijk

Als Plasterk boe roept weet ik nu al:

daar komt geen donder van terecht.

De goedgehoede taalbemoeial

riep dat het pleit nu was beslecht.

Dat 'hun'-geroep van taalmalloten

moest nou toch echt eens over zijn.

Ja, dat maakt indruk op idioten!

Ze krijgen nu mijn oorschelppijn?

Ik denk aan drastischer methoden,

aan ducktape en metalen krammen,

aan pallets potloden, vette, rode,

om in hun achtersten te rammen.

We komen er nooit meer vanaf.

Mijn headset moet maar mee in 't graf.

Carrollade

Hij dacht dat hij een ringslang zag
Die zocht naar hoger gras
Maar toen hij weer keek was het slechts
Een houtje-touwtje jas.
'Natuurlijk', sprak hij zwaar verliefd,
'Ik trouw niet in een tas.'

Hij dacht dat hij een knipmes zag
Dat in een rondje zwom
Maar toen hij weer keek was het slechts
Een slimme clusterbom
'Dat komt goed uit', riep hij kordaat,
'Mijn metrum viel eerst om'

Hij dacht dat hij een topper zag
Die van de planken viel
Maar toen hij weer keek was het slechts
Een leeglopend ventiel
'Gelukkig is mijn hoofd', zei hij,
'Gevuld met vers acryl.'

Hij dacht dat hij een luchtbel zag
Die langs de sterren vloog
Maar toen hij weer keek was het slechts
Een zwarte regenboog
'Hoogst curieus', bedacht hij zich
'Mijn dak wil niet omhoog.'

Hij dacht dat hij een cirkel zag
Die vierkant wilde zijn
Maar toen hij weer keek was het slechts
Een ijzeren gordijn
'Het is te dol', verzuchtte hij
'Doe mij maar een glas wijn'

N.a.v. oproep op Het Vrije Vers

Introspectief

Laat mij jouw diepst bewaard geheim

zien, ik zal haar in een brief

verzegelen op de bodem van de zee.

Laat mij jouw wildste passie zien,

zodat ik die kan dromen en aan

mijn woorden voer als vlees.

Laat mij jouw vreemdste angsten

zien, ik heb daar een archief

met vrolijke fobieën voor.

Laat mij jouw blinde liefde zien,

want ik heb roodgordijnen ogen

met een zwarte lijn erdoor.

Laat mij jouw onvervulde wensen

zien, want ik mag waarzeggen

met een zelfverzonnen bril.

En laat me al jouw beelden zien

van mijn eigen spiegelziel, Achilles'

hiel die mij niet raken wil.

De maatbeker

Het metrum blijft mij altijd ringeloren,

die grepen willen uit de maat cadansen,

bij lezing kan ik vreemde dingen horen

en vrolijk klemtonen er tussen flansen.

De dactylus begrijp ik, dat is André Rieu,

maar nu 'jambe', dat is toch een trochee

en andersom, noem die dan, in nom de Dieu,

jambee en troche, en spondee, uh, spondee.

En 'amfibrachys' is een prachtig woord

maar is dus zelf niet amfibrachisch,

dat klinkt toch niet zoals het hoort

ook al vertaal je het in 't Kazachisch.

Maar geen woord over de soort die nog rest,

het meeslepende beest, onvolprezen anapest.

De nieuwe Uri Geller show

Ja, jij kunt lepels buigen, toegegeven,

en huiskamers bestralen met gedachten.

Maar er is één die op het ijs kan zweven

met scherp geslepen bovenaardse krachten.

Dus Uri heeft een kandidaat gemist:

die Kramer is beslist een sventalist.

Met dank aan de vrienden van Het Vrije Vers

Goldbach vermoedt

Het laat zich eenvoudig zeggen:

elk even getal groter dan vier is

de som van twee oneven priemgetallen.

Andersom is triviaal: de som van

twee oneven priemgetallen is

natuurlijk altijd even.

Dat is ook makkelijk in te zien:

ieder mens is, zoals bekend,

namelijk zelf een priemgetal.

Stel er twee samen in elkaar

en je hebt een even paar.

Maar neem nu elk denkbeeldig paar,

dan, zegt dus het vermoeden,

zijn er altijd twee mensen te vinden

die daar precies in passen, bij elkaar.

Kijk om je heen. Bewijs het maar.

Socrates blogt

Socrates hield van de knusse oorlog,

maakte graag amok op straat.

Vandaag de dag zou hij zich mengen

in debatten op het internet.

Hij zou blootvoets de vloer aanvegen

met de hordes forumzwetsers.

Zijn dialektiek blijft onbegrepen,

alle democratie ten spijt.

Zijn weblog werd een verzamelplaats

voor slechte raad en dijenkletsers.

U denkt toch niet dat ik hier

filosofie ga staan bedrijven?

Ik maak graag ruzie, dat is al,

verwacht van mij

geen wijze lessen meer

na talloos domme eeuwen.

Nou, de gifbeker maar weer,

was getekend, Socrates.

Papilio Domestica

Als kind verzamelde ik vlinders

toen ik woonde op de evenaar.

Ik holde met een schepnet achter

gevaarlijk fladderende kleuren aan.

Ik was safariman, ving vlinders

als vliegende vissen in mijn net.

Voorzichtig kneep ik het leven

uit verfijnde middenriffen.

Geen chloroform, geen glazen

potjes, geen mensvriendelijke

middelen kwamen er aan te pas.

Ik prikte ze op en hing ze achter glas.

Nu ben ik ouder, verzamel geen

vlinders meer maar kinderen.

Mijn handen passen nog steeds

om hun colafleswespentailles.

Soms heb ik weer de neiging

om kort en hevig door te knijpen,

ze op te hangen aan het prikbord,

zodat ze altijd bij me blijven.

Opgenomen in de bundel

Zoals een haan een ei legt

Uitgeverij Augustus

Turing Nationale Gedichtenwedstrijd

Kruistocht in sonnot

'God van de Poëzie, bevrijd ons van de betweters',

riep een groot dichter onlangs maar eens weer.

Hij heeft gelijk, het zijn gevaarlijke versvreters,

nudisten en sm'ers zijn minder streng in de leer.

Hij doelde op de schoolmeesters van de light verse,

die met krijsvingers wijzen uit kantelen hoekjes,

met het scheermes scalperen, for better but worse,

zwaaiend met bloedrode woestgroene boekjes.

Het gaat ze steeds minder om wat er dan staat,

maar om de vormpjes en kleurtjes op het palet.

En o wee als je danst uit hun pinguinmarsmaat,

of met kromrijm relaxt, dat is daar onnet.

Alles keurig en geestig. Dus dodelijk saai.

Doe mij maar het lawaai van een komrijgaai.

Poète braderie

Het is een zwaar maar copieus feest

op de verjaardag van de 'Lichte Vrinden'.

Ieder lid neemt iets mee van de leest,

receptuur voor verdichte beminden.

Er zijn spondees, en ontbosschebollekes,

haiku en tanka, ballades met allegorie.

Een Grande Bouffe, maar dan los en dollekes,

men heeft er pret voor minstens wel drie.

Het rijm vloeit rijk, gepaard en omarmend,

iemand waagt zich aan een sonnettenkrans.

Geflambeerde jambes werken verwarmend,

polonaises zijn hier een trocheeëndans.

Alleen Ana is niet meer te vinden,

gepest, getreiterd, versmaad.

Men gaat haar vrolijk verslinden,

aan ’t spit draait het vers gebraad.

Hoofdkrabstad

Amsterdam, die grote stad,

alles gaat er ondergronds.

Men zaagt er aan de oude palen,

er moet een nieuwe metrolijn.

De stad valt om,

maar niemand die het wil betalen.

De wallen worden schoongeveegd,

de rode ramen moeten dicht.

Straks staan er knusse schemerlampen

van het eeuwen opgespaarde licht.

De straten liggen er onverloederd,

in kroegen wordt niet meer gerookt,

de junks worden op tijd gevoederd,

de Zeedijk is overzichtelijk Chinees,

met eet gezellig bij de familie Kee.

Het is een soort Madurodam geworden,

een toonbeeld van grootdorps fatsoen.

Het lijkt steeds meer op Almelo,

en er is steeds minder om te doen.

IKEJA-IKENEE

De Billy boekenkast bestaat dertig jaar,

lees ik in het lijfblad 'BoekenDingen'.

Dat speelt IKEA dan toch maar klaar

ondanks de niet geringe oefeningen

met planken, balken, schroeven, kasten

die benodigd zijn voor het monteren

door onhandig oefenende gymnasiasten

terwijl de 'krijg nou toch de koleren'

door de muren van de buren klinken

en je die klootchrome inbussleutels

in een Zweedse anus af wil zinken

tussen al die IKEA gehaktbalkeutels.

Maar na veertig miljoen exemplaren

zitten die Zweden niet op de blaren.

Passiepreek

Ach, wat moet je toch met die gedichten

en meters bundels in de boekenkast.

Geniet liever van wijdse vergezichten

en houd je vrouw eens stevig vast.

Al dat leed en drama in de poëzie,

je wordt er maar ziek en misselijk van,

het is een zwaar perverse pastorie

met een onchristelijk bestemmingsplan.

Die drang om verzen vol te schrijven,

kom ik daar ooit nog eens vanaf?

Wellicht met veel ramen en veel wijven,

maar dat wordt een passieloze straf.

Ik bevlek mijn wereld maar met regels

en hinkel wat rond op weemoedtegels.

Het Vrije Vers

Ik dacht aan een liber amoricum,

aan vrienden, verzen, vrij en blij,

het blijkt echter een sanatorium,

gebonden en ook nooit meer vrij.

Er lopen geleerde doktoren rond,

en een flink aantal co-assistenten,

die stoten de stroom in je kont,

voor de vorm, geen woord over venten.

Rare naam voor een laboratorium

waar men valt over een schrikkelrijm,

men leeft er in het Paleozoïcum,

met de botte bijl en beenderenlijm.

Ach, wat zal ik mij toch opwinden

over verse vijanden en vrije vrinden.

Boekdicht

"Ik zou alle dichters, beginnend of gevorderd,

het brengen van boodschappen willen afraden."
Gerrit Komrij

Geen grotere, diepere, luxere pijn

dan het oeverloos leed der poëten.

Paria's van het literair magazijn,

kleinzerige jankende proleten.

Als Atlas torsen ze de tranenbol,

wentelen zich in morsige verzen,

waarin ze, nota bene voor de lol,

hun miezerige kronkels persen.

Kan iemand ze in godsnaam zeggen

dat er meer is dan die kutgedichten

waarin ze het vadsig lijf blootleggen

en zeker geen wonderen verrichten.

Laat ze allemaal een leven krijgen

en stoppen met dat perverse hijgen.

Speels geluk

Hoe liefde is als oud papier,

rafelig wordt aan de randen,

vergeeld als ongepoetste tanden

in het licht van kille badkamers.

Het is als nieuws van gisteren

in de witte krant van morgen,

vlekkend inkt tussen de woorden

getypt met kleine sloophamers.

Hoe liefde vlamt in oude brieven,

met zinnen klam van klemtonen

gegrepen tussen loopse lendenen.

En hoe wij aan papier vasthouden.