Muze

Ik ben verstandelijk beperkt
tot dit merkwoordig formaat.
Ik heb er jaren aan gewerkt,
maar het is zoals het gaat.

Ik zoek naar taal tussen de tekens,
tast naar jouw lichaam onder dekens,
beperk mij tot een moleskine bladzij,
een hevig bekende vrijpartij.

Ik heb je lief zover ik weet,
al is dat veertien regels lang,
ik heb je lief, oneindig bang
dat ik dat straks niet meer weet.

Schokgolvend stromen woorden klaar.
Er zit potloodslijpsel in je haar.

Ogenblik

Soms hoor ik in jouw toon
een zoveel zachter stemgeluid
achter woorden die je uit,
luister ik niet naar wat je zegt

maar wordt alles even ongewoon
en lijkt de aarde stil te staan
in de lente van de melkweg
in een heelal hier ver vandaan.

Dan licht de sluier van vergetelheid
zich, zie ik weer in jouw gezicht
de tekens van voor ik zo dicht
en dagelijks nabij je was,

balanceert de wereld op haar as
en blijven wij tot sluitertijd.