Soms hoor ik in jouw toon
een zoveel zachter stemgeluid
achter woorden die je uit,
luister ik niet naar wat je zegt
maar wordt alles even ongewoon
en lijkt de aarde stil te staan
in de lente van de melkweg
in een heelal hier ver vandaan.
Dan licht de sluier van vergetelheid
zich, zie ik weer in jouw gezicht
de tekens van voor ik zo dicht
en dagelijks nabij je was,
balanceert de wereld op haar as
en blijven wij tot sluitertijd.
