Je lijfje op mijn hand gelegd,
klein kindje met je bolle buikje,
je zachtjes welterusten gezegd,
je ogen gesloten als luikjes.
Ik zou hier altijd willen blijven staan
om zand in je ogen te strooien,
maar jouw leven bleek een mooie
droom en is voorbij gegaan.
En alles wat we zeggen
verdwijnt door het open raam.
Wie kan ons dit uitleggen,
wie kan dat in godsnaam.
Wie kan ons troosten nu ons kleine
kindje altijd zo klein zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten