De zomer warmt het voorjaar voor
als kersenpitten in een magnetron,
de mei wordt wiegend in slaap gesust
met bundels ingestraalde lucht.
Ik tel verliefde stellen in het park,
zwaai terug naar ruisende bomen,
zie bloedende aarde mij ontgroeien,
blootvoets op het blauwe gras.
Het najaar kruipt al in mijn botten
en de adem van de koudste winter
wiegt en wuift, verschuilt zich nog
tussen de trilharen in mijn longen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten