Hoe elke toets tergend traag tordeert
alsof ze een eigen weg wil inslaan
en dit sturend taalspel maximaal
met minuscule macht gaat tegenstaan.
Letters, ooit eenvoudig kiesbaar,
draaien weg van mijn vingertoets
als cijfers in een ring van bakeliet
op de T-Ford onder de telefoons.
Het toetsenbord krijgt een gezicht,
Tab en Enter zijn vreemde oren,
de O een éénoog, en de spatiebalk
begint al aan mijn duim te vreten.
Ik wil toetsen: SOS, maar wordt
na de eerste aanslag met wijsvinger
en hele hand het oog al ingezogen.
Ik richt mijn andere hand naar de
getallen, kies een 1, en nog één,
maar nu slaan er kabels om mijn pols.
Mijn ader wordt al dichtgeknepen
en de laptopklep verplet mijn hoofd
en ik typ nog net in het ongerijmde
met neus en tanden het woord: einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten