Il Duomo

Een god zou zich niet hoeven schamen
als hij architect was van dit werk.

Steen en marmer komen hier tot leven,
pilaren reiken tot het hemelzwerk.

De verlichting straalt in deze kerk
door met lood en bloed bewerkte ramen.

Men komt hier niet meer voor
het woord, maar voor de namen.

Niet voor de verlosser, de doper,
de heilige maagd. Noch voor de vader.

Men stroomt met digitale ogen samen
voor de sterren van de renaissance.

Betekenis is hier slechts sluitertijd.
Het woord is beeld geworden. Amen.

Reunion

Classmates. Facebooks from a past future

when we still knew who we would become.

You recognize faces that no name remembers,

or vice versa. Most are much fatter now.

They have children they would never have,

and labor hours from the industrial era.

The principal with his Barbie-Ken smile

caught you off guard, smoking again.

The teacher who said that you could excel,

but harbored a serious lack of purpose.

They were right. You have no bearings here.

The bell sounds and you scream for the door.

Paradijs

Ik ben de slang die slist en lispelt

en met dubbele tong de cider prijst.

Ik ben de hond die onder rokken ruikt

naar de zoete geur van teefjesvocht.

Ik ben de grote witte koopjeshaai die

wilde happen neemt uit winkelstraten.

Ik ben de rat die zijn collega's naait

en hun ellebogen uit de kom draait.

Ik ben de walvis die de kade keert

en tonnen olie spuwt uit spuitgaten.

Ik ben de jakhals die zijn schaduw

volgt op zoek naar nieuwe prooi.

Ik ben de termiet die in legers huist

en koloniseert op elke ondergrond.

Ik ben de vleesgeworden mens in sana,

met hersenen van wier, ogen van zand.

Vergeten is het beloofde land achter

de geweken zee en de drogerende woestijn.

Het betere dier dat zou verschijnen.

Wolvesclamp, incorrectly addressed

In my dreams the dead have come

to blackwash the windows. The glass

is steamed with screaming wolvesbreath.

A cloudy thickness fills the room

that throttles the air and drives

it from your mouth, with hands

gearing bony elongated fingers.

They're far too early, you think,

but they might not have come for me.

Every other alternative in this house

is unthinkably imaginable, nowever.

You shout out at them, "take me, me",

but they cannot hear you. You wake up,

my hands clamped around your throat.

Amber

In een land hier ver vandaan

waar de Sinterklaaspaleizen staan

liep de Sint hardop te denken

wat hij Amber zou gaan schenken.

Hij liep rond in zijn rode paleis

en kwam in de grote danszaal.

Daar dansten honderd gelaarsde katten

de hele dag tussen pracht en praal.

Dat zou Amber eens moeten zien,

dacht hij, en liep door naar zijn

blauwe zeepaleis. Daar zwommen dolfijnen

voorzichtig op golven met Perzische

poezen balancerend op hun rug.

Tenslotte kwam hij in het groene

tropische oerwoudpaleis. Aan lianen

van mascara zwaaiden uitheemse Siamezen

met opaalgroene ogen uit beeld.

Sinterklaas geeuwde, verveeld.

Hij wilde wel eens iets anders, Amber.

Hij dacht zelf aan Cirque du Soleil.

Gestalt 102

I remember a teacher telling me

that excellence of character was

well in reach were it not for a

lack of serious purpose.

Ah, yes, I remember it well indeed,

and the purpose still eludes me,

as does the serious quality as well.

But the lacks, oh, I found the lacks,

they were deep and sundrous, alive

with sonar soundings under an azure

blue with hymnous whispers lurking

on surfaces of cloudy mists in hue.

Opaque they were, yet transparentish

and profound in meaning too.

Lacks I said? Mea culpa, spelling bees

were never my cuppa, I meant lakes,

of course.

A lake of serious purpose.

The knights of Mi

The blazing trails of history distort our

thoughts and we succomb to dire memories

and daily shirades with knights in shining

labour galloping around us testosteronically

and leaving us craving for their misplaced

doses of ritalin.

Who needs to flarf his way into this world

when subject sentences can de derived from

memory and frontal lobes - that's kwab in Dutch

by the way, what a wonderful word - and are up

for grabs at will and wit whilst slightly

wuthering between minds and mirrors.

Ever so slightly, needless to say.

The time has come to give the future a way.

Sutherland

You know, she said, poetry is not

something that one should normally do.

Who the fuck reads poetry, anyway?

And besides, you're writing poetry

instead of fucking me. So fuck off.

You seriously need to get away from

that black glass-faced laptop and

get a life. Read a book or something.

Fix the squeeking door hinges, I don't

know, pour vinegar and olive oil into

the sink. Cook a lively pasta potpourri.

And what the hell has Sutherland got

to do with any of this, anyway?

Wolvenklem, verkeerd geadresseerd

In mijn dromen zijn de doden gekomen

om de ramen zwart te wassen. Ze wasemen

de ruiten met hun huilende wolvenadem.

Er drijft een wolkerige dichtheid in de kamer

die de lucht uit je strot grijpt, met handen

waaraan langwerpig knokerige vingers vast.

Ze zijn veel te vroeg, denk je, of misschien

komen ze toch niet voor mij. Maar elk ander

alternatief in huis is onvoorstelbaar denkbaar.

Je gilt naar ze “Neem mij, neem mij”, maar

jouw stem verstaan zij niet. Je wordt wakker,

met mijn handen klemmend om jouw keel.

Dichter zijn is ook een roeping, hoor

Zo sprak een groot professor tegen mij:

"Jongen, jij hebt talent voor onzin,

daar moet je zeker iets mee doen."

Kolder

Wie in de tropen heeft gewoond is verwend.

Loopt rond in cirkels op zoek naar de evenaar,

draagt altijd een sjaal bij gebrek aan warmte,

spreekt gekleurde taal tegen volslagen vreemden,

schuilt in huis voor de langdradige motregens.

Wat zou je graag flamingo’s zien in de plassen,

kuddes met wildebeesten dringend in de straten,

giraffen op de Dam, apen slingerend in de tram,

en af en toe een verlegen nijlpaard spotten

op de roltrap van de Bijenkorf of de V&D.

recept: mompelonzin, maaktijd: eikookduur

het bloesemt beurskens in de lamente lente

met hiphoppende giechelschimmels die de

paraderende paddo’s hebben voorgekauwd

tot stoelen die op eigen schaduw hurken.

er draven herriemakende staketsels langs

en mispeldauw valt snurkend op het blad,

brakvingerige vleeseters melken huisjes

uit die aan koddige kabouters toebehoren.

wakkere tussenennen rapen repenstelen

voor hun ontbijt, en alles gedijt in dit gedicht.

er schuiven schurkschutters in het vergezicht.

Reünie

Klasgenoten. Facebooks uit een verleden toekomst

toen we nog wisten wie we later gingen worden.

Je herkent gezichten waar geen naam aan herinnert,

of andersom. De meesten zijn ook heel veel dikker.

Ze hebben kinderen die ze nooit zouden krijgen.

En werkroosters uit industriële productietijden.

De rector met zijn eeuwige Barbie-Ken glimlach

die jou opnieuw betrapt met een sigaret.

De leraar die zei dat je zou kunnen excelleren,

maar ‘enig besef van richting’ totaal ontbeerde.

Ze hadden gelijk. Je bent de weg hier kwijt.

De bel gaat. Gillend ren je de school weer uit.

Ikkipedia

Ik wil niet weten in welke zin ik anders ben.

Of bedoel ik dat ik niet wil dat iemand denkt

mij te begrijpen zonder dat ik mezelf herken.

Of is het eerder zo dat ik werkelijk geen idee

heb wie men met dat woord ik wil onderkennen.

Ik weet zelf niet goed wat ik er mee bedoel,

waar het naar verwijst, of naar welk deel van mij.

Is wat ik ik noem een geheel, of zijn het mijn gedachten,

is het een mening, een onderdeel, een spiegelbeeld?

Want als ik daar in kijk, zie ik echt iemand anders.

Niet ik. Nee, dat ben ik niet.

Natuurwetten voor dummies

F = m · a

Kracht is massa maal aanranding

E = m · c²

Energie is mens maal consumptie kwadraat

-E = m · c²

Negatieve energie: idem, ook macht/cynisme

K = k · g^t

Teveel kinderen groeien uit klein kapitaal

G =googol^googol

Google wil maar 1 ding: alles

O = 2pi · arm

De omtrek van je myspace

Laatste woorden

Wanneer ik doodga, begraaf mij dan

in een zandkasteel. Zo één met torens

en kantelen, een ophaalbrug en gracht.

Als er mensen langs lopen, laat ze dan

zoute propjes in zoete leugens dopen

en door de poort naar binnen strooien.

Ik beloof ze op te eten, bij mij blijven

ze veilig. Maar ik ga ze wel eerst lezen,

de zilte waarheid wil ik nu wel weten.

dan maar van rompuy

och balkenende
president van europa
een haiku te ver

“Dan maar Van Rompuy”,

sprak de Unie binnensmonds.

Boehoem! Paukeslag!

Tempo domus

Ik word oud zoals dit huis oud wordt.

Mijn voeten vegen wolken stofwoorden

met teenschimmel over de vloeren.

De dorpels zijn gekneusde ribben,

asbestlongen piepen uit de kozijnen,

het vel hangt geplooid in de gordijnen.

De jaren klimmen hier de trappen op

met knieën van steeds brozer kraakbeen.

Als spijkers slaan de dagen in de treden.

Roest draait cirkels op de ijzeren profielen

en houtrot kruipt langzaam in de balken.

Ik ben beschikbaar voor groot onderhoud.

T-shirt poem

Design (c) Aled Lewis

www.threadless.com

Nieuwsdicht 17102009

DSB. DNB. AOW. CNV. FNV. PVV.
De drieletterwoorden vliegen weer ruziënd de kamers rond.
Ik wens een minister-president die lid is van de vakbond.
De premier van het onverenigd België essayeert over Popper.
Verfrissend, zo’n denker. De feilbare mens.
Het kabinet van de Malediven houdt onderwaterberaad.
Ludieke protestactie tegen het veranderde klimaat.
Zou dit kabinet ook eens moeten doen,
in de Westerschelde bijvoorbeeld.
Maar ja, in dat diepe donker draait dat hier
weer uit op onderwatervogelpolitiek.

Prikken

Er zijn van die dingen die kunnen prikken.
Een naald zonder draad die op de vloer ligt.
Een wesp in een witte waas van gifstof,
verdwaald uit een zonet verdelgd nest.
Vorken prikken, en ook snorren prikken,
de harige mammoet, vergeet die niet.
Er zijn zelfs slachtoffers van prikken,
bijvoorbeeld jij, of ezeltje, of een ballon.
Prikken zijn ook, lees ik, kaakloze vissen,
ze heten dan lampreien of negenogen,
maar met acht ervan kunnen ze niet zien.

Vreemd wordt zo’n woord, zo bekeken.
De volgende keer gaat het over steken.

Keene kruipt

Ik kruip op mijn knieën door de kamer
en zoek weer naar een godsbewijs.
Ik schuif de meubels aan de kant
en gooi met de pet van Feyerabend.
Anselmus, Van Aquino, Locke, Hume,
Descartes, noem ze maar, die mannen
wisten er allemaal ook geen donder van.
Het onweerlegbare bewijs is ergens,
net als de rhinoceros in Russell's kamer.
Het zit verstopt tussen de priemgetallen
of misschien in Char’s letterleesmethode.

Er komt een dag dat ik het vind,

dan kruip ik naar een nieuw begin.

Over het ophangen van een lamp

De handleiding heb je vluchtig doorgekeken,
de onderdelen netjes naast elkaar gelegd.
Je haalt een trap en maakt de ruimte vrij.
Betracht de grootst mogelijke voorzichtigheid.

Zorg eerst dat je niet onderstroomd wordt,
doe dit dan ook bij voorkeur overdag.
Trillend van voltage aan het plafond blijven
hangen komt vaker voor dan je zou wensen.

Denk diep na over schroeven en armaturen.
Wittgenstein was architect van één huis,
maar dan wel de moeder alle, genadeloos,
mathematische precisie in elke schakelaar.

Zorg dat de draden elkaar niet raken.
Laat niemand dit werk voortijdig naderen.
Verwacht altijd het onverwachte, zelfs
als dat indruist tegen logische wetten.

Misschien zijn wij het niet die het licht zien,
maar heeft het licht onze ogen vervangen.
Ik lees in een handleiding nooit een gedicht.
Mijn vrouw heeft intussen de lamp opgehangen.

Molokai

Hij kwam en zag dat het niet goed was
op het eiland van de leprozerie.
Men hokte samen aan de hellerand
in een wild vervreemde congregatie.
Er moest rust en regelmaat regeren
over de stompzinnige ledematen,
met de reinheid van het eigen geloof
in gebed en wonderbaarlijke genezing.

Ons leven is het leven van leprozen.
Wij zwerven tot ons bot versleten is,
aan randen tikkend met protheses,
door een voor ons afgemeten tijd.
Laat wonderen onze wonden helen
en voorgangers ze schoon likken.
Dat zij berusten op natuurlijk toeval
is slechts een zalige bijkomstigheid.


Heiligverklaring Pater Damiaan 11 oktober 2009

N.a.v. een oproep op De Contrabas:

http://www.decontrabas.com/de_contrabas/2009/10/damiaangedichten-slot.html

Lijn in waterland

Hoera! De Waterlinie is een monument!
Briljant concept onder Willem nummer 1,
toen al een knap staaltje watermanagement,
daar kan zelfs Willem nummer 4 niet omheen.

De Nieuwe Hollandse Waterlinie,
met haar dijken, sluizen en kanalen,
zijn kazematten, forten en gemalen,
is feitelijk één lange drassige ketting,
een ingenieus systeem voor inundatie,
een kort woord voor onderwaterzetting.

U hoort het, de linie is ook pure poëzie.
En een dure hobby van de royale familie.

Bedoeld voor een vijand uit het oosten,
die natuurlijk nooit uit die richting kwam,
behalve toen ze ons land kwamen toasten;
door de lucht! bommen op Rotterdam.

Maar goed, monument dus. Voor altijd bewaren.
Er mag nu geen weg meer doorheen racen.
Heeft de waterlinie na tweehonderd jaren
misschien toch nog zijn nut bewezen.

Nooit meer Nieuwspoort

'Dat wespennest zullen wij vanaf heden

nooit meer met slag of stoot betreden.

Het was de eerste en de laatste keer:

hij drinkt nu helemaal niets meer.'

Dat is, lijkt me, toch ook niet zo gezond.

Breng Brinkman maar snel naar de rehab

en bezorg de drinkman dan terstond

een mand met pure Hero fruitsap.

Zuiderplezier

Plezierdichten wordt hier onder literatoren

nogal eens afgedaan als eenvoudige rijmelarij.

‘Het gaat nergens over, en aan dat rijm te horen

leidt het tot rare constructies met sambal erbij.’

Ik vroeg aan mijn Vlaamse collega’s nieuwsgierig:

‘Hangt de vlag er bij jullie nou ook zo bij?’

‘Awel’, zeiden ze, ‘bij ons zijn ze ook niet plezierig,

wij noemen ze de inquisitie van de plezantketterij’.

Bescheiden gedicht

Ik zeg het niet vaak
en ik zeg het niet snel,
maar tamelijk briljant
is het soms toch wel.

Beproeving

Als je een kind krijgt,
dan krijg je dat kind
dag in dag uit opnieuw,
elke dag is het een ander.

Maar wie een kind verliest,
verlies je dan ook elke dag
opnieuw hetzelfde kind, dat
geen ander meer kon zijn?

En welke woorden vind je?
Om waarom hij, niet ik, of jij.
Om gebrek aan elke oorzaak.
Om het toch aan je te binden.

Te kunnen zwijgen als een paar.
Er om te lachen na zoveel jaar.

Tussen de crypto en de sudoku

Ik heb inmiddels goed begrepen dat
begrijpelijke poëzie niet langer
noodzakelijk wordt geacht.
Heb ik dat goed of fout begrepen?
Streept u gerust het woord door
dat volgens u niet van toepassing is.
Dan stel ik voor dat we een enquête
houden onder u, lief toegestroomd publiek.
Willen degenen die goed streepten
ter rechterzijde plaatsnemen.
En al die fout hebben doorgehaald
hadden het uiteraard goed, neemt u
dan bij de goeden plaats op schoot.
En wie streepte er begrepen door?
Mooi, stapelt u maar bovenop.
Ah, u zette de pen in het woord of!
Ja, dat is ook een goede variant,
klimt u maar, het kan erbij.
En iemand die poëzie uitgumde?
Niemand? Onbegrijpelijk.

Beste kloterijmelaar ...

Het is godverdomme niet te geloven.
Het is godverdomme niet te geloven.
Ja, herhaal het nog maar een paar keer.
Voelt lekker.

Weer zo’n kutbrief van zo’n kutredactie,
blabla met veel belangstelling gelezen …
blabla past niet in het tijdsgeschift …
blabla ontvangen dagelijks veel shit …
blabla vooral toch inzenden blijven …
Wie denken ze wel niet dat ze schrijven?

Sorry. Excuses. Mea culpa.

Mijn Engelse gentlemanner was even

pissen in het literaire bos.

SWOT analyse

Mijn confrontatiematrix
toont verdichte dreigingen,
concurrentie uit de flank,
maar ook horoscopisch
grote kansen die mij
verlossen uit mijn lijden:
mijn zwakte is briljant
maar toch bescheiden,
evenals mijn sterke kant.

No love today

No love today.
I’m fulfilled, can hold no more.
Don’t send me a letter,
I cannot read it now.

No triple-x-rated text messages,
no kisses blown from lips,
no paper planes with
sweet nothings via airmail.

Do not extend your hand,
don’t touch me,
no cuddling.

No love today.
Tomorrow I’m your man.

Promising

I always promise things:
that I will finally begin,
that I will finish something else,
that I’ll stop smoking slowly,
and that I’ll, more or less, not drink.

But promises yield guilt
because I don’t say what I mean:
No, I will not start anything again
and won’t finish something else,
blow clouds of smoke in wine bottles,
and stop being promising.

Essence

Of all the things I know
I only want to keep the core.

I capture moments in small bottles,
label them and place them
in an old pharmacist’s cabinet.

Years later, when I browse the
cabinet’s drawers, the contents
have become perfumes.

I smell my wife when
I first loved her.
I smell my children,
blossoming through time.
I sense the bathroom freshness
of the morning traffic.
I swiftly scent the bottle
‘Bizarre memory number 5’.

I have been bottled for life.

Sweet nothings

Girls of yonder and ago.
Sometimes I wonder where they are,
what has become of them?

Are they cinnamon canes now,
or rolls of licorice?
Strawberries with a green topping,
wine gums, or pink candy droppings?

With blotches of whipped cream on their breasts,
jelly bean belly buttons in chocolate chips,
rivers of liquid vanilla fudge flowing
from between their thighs and lips.

Girls of yonder.
I can’t sample even a kiss.
But I bet they don’t taste
as good as this.

Francine facile

Fraaier versvorm bestaat er niet:
Rondeel? Wel acht regels als dichtraam.
A-b-a-b, en c-d-d-c, zoals u hier ziet.
Noem de eerste letters naar haar naam!
C’est en Francais, cette ligne.
In de vorige mag je het thema horen,
Nu volgt nog een variatie van voren.
Een fraaie versvorm: la Francine!

Bananenrepliek

Een gemeenteraadslid uit Krommenie
had tijdens oraties altijd een erectie.
Hij zei, toen men vroeg naar de reden
van deze politiek incorrecte zeden:
‘Ik lul recht wat krom is, anders krimpt-ie’.

De boekenkast

Ik scan een deel van het alfabet,
ruggelings, het hoofd licht scheef.
Hermans, Herzberg, Japin, De Jong,
Kellendonk, Komrij, Kopland, Krol.

O, de vreugde om tussen de regels
het verzameld werk van Keene te lezen.

Berceuse

Je lijfje op mijn hand gelegd,
klein kindje met je bolle buikje,
je zachtjes welterusten gezegd,
je ogen gesloten als luikjes.

Ik zou hier altijd willen blijven staan
om zand in je ogen te strooien,
maar jouw leven bleek een mooie
droom en is voorbij gegaan.

En alles wat we zeggen
verdwijnt door het open raam.

Wie kan ons dit uitleggen,
wie kan dat in godsnaam.

Wie kan ons troosten nu ons kleine
kindje altijd zo klein zal zijn.

Sluimertijd

Een oude vrouw, levenslang getrouwd,
moeder van vijf, oma van tien,
overgrootmoeder bovendien.

Zo zie je iemand pas als ze dat
soms zelf al niet meer weet
door een ziekte die haar hersens vreet.

Ze zegt weer vieze woorden,
laat een knetterende scheet
en schatert van het lachen.

Maar dan valt haar gezicht weer
in de plooi van dode vogelveren,
drijven haar ogen grijs voorbij
en zegt ze:
‘Ik woon hier niet echt, hoor,
ik ga zo naar huis...
en ik weet heus wel hoe u heet.’

Smurf

Flarf Barf. Gary, the white magician of Middle Flarf,

has lobbed a few dingleberries at recent events here in Hobbitville.

'into flarf'. waterbrood het grote inleveren is begonnen. vandaag zomaar vier ...

Verstikking, verstuiving, vervreemding in teisterende slow motion.

Flu, Flarf, Barf, Henry's suffering from the flarf this week, runny nose,

runny ass, runny ideas about the dolts wearing bolts, we've been told.

... *enkele bedenkingen bij flarf* In 1959 ... Categorie: losse letter s.,

Poëzie, SloPo, slow poetry, hedendaagse poetica ...

Flarf sounds like a cross between fluff and barf, which doesn't

exactly give the term the gravitas of words such as sonnet or sestina.

...tegen de vernieuwingsdrift van poëtische avant-gardes

en de beperkte omlooptijd van wat daar aan poëzie de ronde doet.

Flarf is barf. I'll take the slow poetry, although I haven't read the feature yet.

I assume it comes out of the slow food movement.

Ik schrijf u deze brief om u te informeren dat slow sex in Swaziland alweer twaalf ...

Here's Flarf poet Chickee Chickston pulling from Google hits to roast

mainstream poet Mary ... loves the smell of barf. It's true: barf!

Poëzie is van nature slow, het wil de tijd liefst doodzwijgen.

... Flarf. Nieuw werk - Ik feliciteer u met Oostenrijk ontdekt de wereld van ...

Leve de fusion!

Vorm of bent

Ik ben een huurling, een vrije lansier,
ik vuur regels af als een musketier.
In naam van koning, volk en vaderland
schrijf ik dat wat ik niet zeggen kan.

Ik ben geronseld voor dit ambacht
door een onzichtbare hoge macht.
In geheime loges kom ik samen
om seriewoorden te beramen.

Heft hoog de wapenschilden!
Hier komt het oude dichtersgilde.
Kom op dan, arresteer mij,
beticht me van vrijrijmelarij.

Toeval

Hoe uit het niets een woord ontstaat,
bijvoorbeeld, zoals hier, ‘toeval’.
Hoe dat met de zinnen op stap gaat,
zoekt naar context, en kijk: het rijmt al.

Als die beginstrofe dan in leven is
moet het verder worden aangekleed,
het krijgt lengte, diepte, betekenis,
daarmee is het middendeel gereed.

Dan volgt hier nog het slotakkoord
en het gedicht dat staat, zoals je ziet,
terwijl het begon met slechts één woord,
maar toeval, nee, dat is het toch niet.

Onze dierenthuis

...


Onze bizon kan al rekenen
en ook leuke poppetjes tekenen.
Echt, het is een wonder,
onze bizon is gewoon bizonder.


Ons damhert speelt alleen maar schaak,
hij verliest helaas van mij wel vaak.
'Maar dammen', zeg ik, 'kan jij toch wel?'
'Dammen', roept hij, 'is een heel dom spel!'


Onze eend bijt op zijn kiezen
van de jeuk tussen zijn vliezen.
Er is, weet je, een klein probleem:
hij heeft zo'n last van zwem-eczeem.


Onze geldwolf heeft een mond zo breed
omdat hij kassa-lades eet.
Als ik met hem ga winkelen
gaat hij steeds harder rinkelen.


Onze huismus is al dagen thuis,
samen met de pimpelmees
ligt ze suffig voor de buis -
ze hebben last van hoogtevrees.


Een lollig dier is onze giraf,
ik glijd, roetsj, zo van zijn rug af.
En wie staat daar op de trap?
Dat is mijn vriendje Dikkertje Dap.


Onze zeer gastvrije honingbij
laat elke bij bij haar logeren,
maar nu kan ze d'r kont niet keren;
er kan geen bij meer in haar woning bij.


Een merkwaardig dier is onze ijsbeer,
hij loopt alleen maar heen en weer,
en als je hem dan vraagt waarom,
zegt hij: 'Ik heb het zo koud...daarom!'


Onze kameel, die heeft 2 bobbels,
ze is een vrouwtje, zegt ze, want 1 hobbel
heeft haar man, de dromedaris,
maar ik weet niet of dat waar is.


Onze kangoeroe weet alles van alles,
weet altijd waarom iets het geval is,
met elk probleem kan ik naar haar toe,
zij is mijn alleskan-goeroe.


Onze koe is heel erg lenig,
ze is voor- en achterbenig
en ze huppelt en ze springt
terwijl ze 'oote oote boe' zingt.


Onze kroonkraanvogel wordt later koning,
dan krijgt hij een echte kroning,
maar voorlopig is hij dat geenszins,
nu is hij nog een kroonkraanprins.


Als ik boos ben op onze lama,
wordt het een scène uit een drama:
ik spuug naar hem achter zijn rug,
maar hij draait zich om en spuugt terug!


Onze leeuw die geeuwt en gaapt,
een luiwammes die altijd slaapt,
men noemt hem koning van de jungle,
ik vind hem maar een slome slungel!


Onze miereneter zegt: 'Die mieren
zijn niet echt plezierige dieren,
ik eet ze dan wel heel erg graag,
maar ze kriebelen zo in mijn maag!'


Onze langstaartige computermuis
wilde wel eens wat verder van huis;
ze wandelde naar de rand van de mat
en bunjeejumpte van het bureaublad.


Onze olifant heeft grote oren,
hij kan daar dan ook goed mee horen,
zelfs het piepen van een kleine muis
hoort hij zonder de geringste ruis.


Onze pinguins zijn heel muzikaal
maar houden niet van veel kabaal,
tijdens hun pinguincarnavals
dansen zij enkel de Engelse wals.


Mijn knuffel is geen kleintje meer,
het is een reuzenpandabeer,
hij is beresterk en heel erg groot,
ik kan zelfs bij hem op schoot.


Onze rups zegt: 'Ik weet gewis
dat er leven na mijn dood is,
ik word dan namelijk niets minder
dan een echte doodshoofdvlinder.'


Onze slak is niet erg vlug,
maar hij draagt zijn huisje op zijn rug.
Probeer het maar eens ... zie je wel?
Dan ben jij ook niet zo snel!


Onze spin heeft een sterk verlangen
om op grote schaal vliegen te vangen.
Hij zit al weken in zijn cyberlab
en bouwt daar aan het world wide web.


Er is iets vreselijks gebeurd:
onze tuinslang heeft haar vel gescheurd;
als ik het kraantje opendoe
spuit al het water naar mij toe.


Onze tijger is al bijna tachtig,
maar wordt nu wel vergeetachtig.
Soms kleedt hij zich niet voor het ontbijt,
dan huilt hij: 'Ik ben mijn streepjes kwijt!'


Ons weerwolfje is heel bijzonder,
hij is bang voor bliksem en voor donder
en samen met ons lieveheersbeestje
houdt hij een morgen-is-er-weer-mooi-weer-feestje.


Onze zebra heeft ook altijd wat:
vanochtend bleef ze voor het stoplicht staan
en wilde echt niet verder gaan -
ze was verliefd op het zebrapad.


Onze zwarte weduwe wordt verhoord
omdat haar man net is vermoord.
Bij een aanval op zijn website
is hij getroffen door een killer byte.

Ch-ch-changes

Ik verander in mijn vormen,
zei mijn dochter laatst.

Elf jaar, en al zo wijs.
En inderdaad, het is waar.

Vreemd blijft het wel,
dat kind zijn, vrouw zijn,
of iets er tussenin,
dat onbepaalde
groeien van een lijf,
dat langzaam loslaten
van alles wat ze wist,
te horen in een zin
als in een andere taal,
te zien in iets van jou,
dat toch niet het jouwe is.

De wijsgierige

Zoekt immer naar het hogere,
naar de geheime orde van de priemgetallen.

Waanzinnige wiskundige, woedend in de
kernen van de oorsprong van het al.

Weet dat de wereld van het getal
zich niet vangen laat in levenslessen.

Ziet de sterren aan het fundament
en denkt aan duizend dobbelstenen.

Werpt teerlingen met ziedend zaad
om god te zijn als biochemicus.

Wetenschatter van het eeuwig ongeluk,
speelt de lotto met een fibonaccirij.

Vindt geen rust in ongecompliceerde liefde.
Dit leven raast aan hem voorbij.

Venetië

Stad van grandeur en desillusie.
San Marco, Rialto, Canal Grande.
Palazzo’s. Campanilo’s. Calles.

Ze spelen verstoppertje met je geest
achter Murano-glas en carnavalmaskers.
Wie zoekt vindt niets, wie kijkt ziet alles.

De straten zijn gemaakt van water.
Het stedenplan is een getallenslang
die traag kronkelt langs ieder huis.

Je zinkt langzaam weg in deze stad.
Hoek om, steeg in, trapje op, bruggetje af.
Je komt hier nooit meer thuis.

Motel Gottardo Sud

Er staat een berg in de achtertuin.
Van zo dicht bij, als je langer kijkt,
krijgt een berg snel iets vertrouwd.
Je ziet jukbeenderen in de rotsen,
ogen in schaduw en lippen in licht.
Langzaam krijgt de berg een gezicht.

Er ontspringt een bron van een rivier,
als tranen valt water langs een wang.
Er hangen electradraden onder zijn neus.
Paaltjes staan als stoppels op zijn kin,
ertussen netten om vallend vocht
en rotsblokken in op te vangen.
Een pijpleiding voert gas omhoog,
er rijden auto’s op zijn wenkbrauwen.

Niets menselijks is deze berg vreemd.
Hij ademt lelijkheid, al kan hij daar
zelf niet veel aan doen.

Nirvana

Simon Vinkenoog, 1928-2009

Zet alle klokken stil vandaag.
Laat mobieltjes zachtjes trillen.

Steek duizend wietplantages in de fik,
kleur de avond met rokend rood.

Lees voor uit het verzameld werk,
strooi letters in de zwoele lucht.

Laat 'Adam Eva uit' nog één
keer door zijn lippen zuchten.

Laat iedereen de lachkick krijgen,
want Simon Vinkenoog is dood.

12 juli 2009

jan arends

schreef
al die
vreemde
ranke
gedichten
als bomen

ik kan
dat niet
of
ik zie
letters
niet
te pletter
vallen
van boven

geen
arendsoog

Media Ambrosia

Ach, dichter, wat bezielt je toch?
Wie wacht er op jouw gedachten,
wie leest nog ritmes, wie omarmt
jouw rijm uit premoderne dagen?

Insomnia en bloedtranende wijn
doen dwingende beroepen op je?
Uitverkoren, zeg je? Talenten?
Ha! Dat waren klinkende munten.

Laat me niet lachen. Of liever wel.
Dat wil het volk nog wel horen.
Vertel verhalen: moord en overspel,
tovenaars; schrijf voor de ezelsoren.

Maar nee. Had jij de tijd en stond
er god bovenaan jouw briefpapier,
je zou nog wenken naar de laatste dag.

Stug verdicht tot op het bot,
tot ook jij de witte schimmen
van de dementors zag.

Dankzij de dingen

Het zijn de dingen die ons laten
zien wat levensloosheid is.

Hoe, als er niets is dat raakt
er ook geen beweging is.
Dat geduwd worden en vallen
tot je breekt, die periode,
dat interval, allesbepalend is.

Dat die val liefst langgerekt
moet, onderweg schone luchten,
uitzichten op bergen, valleien,
wilde paarden, gras en water.

Ontmoetingen met verre liefdes,
de verste prinses het dichtst bij.
Reizen naar het onbekende,
naar de overkant van jou en mij.

Dat is wat de dingen betekenen,
dat is wat ze tonen in hun val,
tot ze in duizend stukken breken.

Niet te rijmen met de liefde.
Niet te lijmen met dit leven.

Kortgebonden

Ik heb een hang naar het lichte,
naar olijke, vrolijke, korte gedichten.
Ik schrijf ze in een heel klein hoekje,
in een niet al te zwaarwegend boekje.

morgen gezond weer op

er vallen doden
uit de lucht
kijk omhoog
maar blijf kijken
waar je loopt
anders vallen
er ook doden
op de grond

Wikidicht

Een vulkaan is een gat in de aardkorst,
een berg die gemaakt is uit lava en as.
Maar niet iedere vulkaan is een berg,
dan is het een scheur waar ooit aarde was.

Er zijn liefst zo'n 850 actieve vulkanen,
de meeste op eilanden in de Stille Oceaan.
Jaarlijks barsten er ongeveer 60 los.

Ga er dan maar niet in de buurt staan.

Vaderdag

Ik ben langzaam aan het dementeren,
volgens 80 procent van mijn gezin.

Op elke vaderdag roep ik:
'Ha, ik ben er nog.
Ik weet nog steeds wie jullie zijn.
Dat zijn mijn kinderen,
en dat mijn innig beminde.'

Maar op deze vaderdag
sloeg ook bij mij de twijfel toe
tijdens het toiletteren;
ik veegde mijn reet af aan het papier
en snoot daarna mijn neus erin.

Het begin van het einde

Ik geloof dat het Hermans was
die het omgekeerde uitroepteken
voorstelde als symbool voor ironie.

Niet, zoals in het Spaans, vooraan
- als een goedbedoelde waarschuwing:
let op hoor, je staat nu aan het begin,
er komt zo dadelijk een uitroep aan -
maar pas aan het einde van de zin.

Kijk, zoiets geeft zekerheid aan het bestaan¡

Light curse

Ook het zwaardere gedicht
valt in de klasse vedergewicht.

Vandaag geen liefde

Vandaag geen liefde.

Ik ben verzadigd, ik kan niet meer.

Stuur me geen brief,

ik kan het nu niet lezen.

Geen triple-x rated smsjes,

geen kusjes door de lucht,

geen vouwvliegtuigjes met

sweet nothings via airmail.

Reik me niet de hand,

raak me niet aan,

omarm me niet.

Vandaag geen liefde.

Morgen ben ik weer je man.

Het Catshuis

Een ramp? Postzegelformaat toch maar?
Een dode schilder? Ja, dat is waar ...
Maar gelukkig niet het monument,
gelukkig niet wij, uh, ik, minister-president.

Oh, dat rapportje? Geen idee.
Een ambtenaar nam het mee.
Er zat een vlekje op. Ik geloof thinner.
Haha. Niet slecht hè, voor een beginner.

Ahum. Zeker. Een zaak van landsbelang.
Nee, er kleeft geen bloed aan het behang.

Heren, dames, dit kabinet gaat sluiten.
Nee, Maria, niet letterlijk. Ik zie je zo buiten.
Maar: geen doofpot. Dat is klip en klaar.
Ernst, veeg jij de scherven bij elkaar?

Euforische ontvangst

Het is heel aardig als jouw poëzie
op waarde wordt geschat, dat men zegt:
beschouwelijk, beschaafd, bezonken.

Het kan ook zijn dat het als particuliere
xeroxdrang wordt afgedaan, men mompelt:
vertrouwelijk, verzadigd, verzonken.

Maar het hoogst bereikbare is toch wel
een klap in je gezicht en de rake woorden:
antivrouwelijk, beschadigd en beschonken.

Get a Mac

Het wreedste instrument op aarde
is toch wel de tekstverwerker Word.

Hij wil graag dat elke regel begint met
KAPITALEN. Moet een man zijn.

Biedt opties aan in twaalf (12!) tabbladen
en tachtigduizend onbegrijpelijke vragen.
Misschien toch een vrouw.

Komt als je op 'nieuw' klikt elke keer
weer met een blanco, lege, nada bladzijde
(geen schrijver die dat zou verzinnen).

Maar het ergste is dat het samen met
dat klote Windows spant om te zorgen
dat je regelmatig weer opnieuw moet begi

Maquette

Je bouwt een maquette.
Ons huis van piepschuim en papier.

Kijk, wij zijn hier.
Ik zie ons zitten, op de bank.

Als kind al wilde ik in lego wonen
en een playmobilmannetje zijn.

De kamers verraden elk een verhaal.

Ik zie ons leven.
Afgemeten,
op een te kleine schaal.

flarfsoep

een beetje van jezelf
en een beetje van
maggie dat wel jatten?

dijendicht

een gedicht is een instrument
een vehikel voor vrije gedachten
terwijl religie een model is
om godinnen te verkrachten

Code smell

Meneer, u moet uw tancodes
niet zomaar laten slingeren hoor.

Mevrouw, geef nooit uw
wachtwoorden aan anderen,
ook al kunt u ze zelf niet eens
onthouden.

Er zijn boze hengelaars met
spraakgebrekken die maar
wat graag phishen naar uw
bankgeheimen.

Wonderliedje

Ik wil een wereld waarin het
weer wemelt van de wonderen.

Een paus die uit zijn ramen
het Sint Pietersplein bestrooit
met condooms in alle kleuren.

Een Lennon die niet dood is,
dan ook graag zonder Yoko
die er naast gaat zitten zeuren.

Een Maradona die alle lijnen
van het voetbalveld opsnuift,
maar toch kan blijven scoren.

Een Jezus die op water loopt
& daar brandstof van kan maken
voor biochristelijke motoren.

Een wereld zonder regen op de
zondagen, en elke weekdag
antwoorden in plaats van vragen.

Ik wil een wereld waarin het
weer wemelt van de wonderen.
Ik wil een wereld waarin het
hemelt, maar dan van onderen.

Essence

Van alle dingen die ik ken
wil ik alleen de kern bewaren.

Ik vang momenten op in kleine
flesjes, gestickerd plaats ik ze
in een oude apothekerskast.

Als ik dan, jaren later,
de laatjes van de kast langs ga,
zijn het parfums geworden.

Ik ruik mijn vrouw toen
ik haar eerst beminde.
Ik ruik mijn kinderen,
hoe ze door de tijd bloeiden.
Ik ruik de badkamer in
de frisse ochtendspits.
Ik ruik schielings aan het flesje
'bizarre jeugdherinnering, nr. VII'.

Ik ben gebotteld voor het leven.

Second life ?

In mijn gedichten kan ik geloven.
In mijn gedichten kan ik zien
dat er een groots verband moet zijn
dat mijn zinnen bij elkaar houdt.

In mijn gedichten ben ik afwezig.
In mijn gedichten ben ik de hand
van de rekenaar die het resultaat
boekt van dit nutteloos bedrijf.

In mijn gedichten ben ik de maker.
In mijn gedichten bedrijf ik liefde
met veel te jonge woorden die
altijd weer naar jou talen.

In mijn gedichten ben ik vervolger.
In mijn gedichten kan ik Paulus zijn
die het licht zag en zich aansloot
bij de mensen van de Weg.

In mijn gedichten kan ik lijden.
In mijn gedichten ben ik verlosser,
kan ik van mijn geloof vallen
en een nieuwe wereld stichten.

En nu ?

Nou, ik heb de bundel gekocht en gelezen, hoor.
Rillingen, werkelijk waar. Van lekker klappen
met je kut, helemaal door tot aan mijn pik.
Mijn wereld is in elk geval totaal veranderd.

Gospels, zoals men uiteraard verwachten kon,
maar ook psalmen verderop, onderweg regende
het sterren, oud en nieuw, van hier tot Hamelen.
Die bijsmaak van voorin was alweer vergeten.

Wel veel breedsprakigheid, vandaar natuurlijk
het formaat. Ben meer van kort en zakelijk.
Zoals de titel. Wordt wel afgezwakt door die
stupide bel. Had die deur dan ook verbrijzeld.

Maar wie ben ik. Ik ben slechts een knipmes.

Panzer Dichtung

Dichten is Sturm und Drang.
Het komt op golven raufasebehang
en nihileert de verloren uren
van het oeverloos plamuren.

Jij bent enkel de boodschapper,
je hand beweegt stuurloos op papier.
Denk maar niet dat jij hier
van betekenis bent, jij murenlapper.

De letters slaan in als granaten.
Kapitalen galmen in een basiliek.
Gericht door buitentaalse ballistiek
rammen de woorden in kogelgaten.

Wat rest zijn sporen van het gevecht.
Het behang is met krammen gehecht.

Twaalf Liederen (IX)

W.H. Auden, Twelve Songs (IX), Funeral Blues

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.



Zet alle klokken stil, snijd de telefoondraad af,
Geef de hond een bot zodat hij niet meer blaft,
Sluit de pianoklep en laat met zacht tromgeroffel
De kist binnenkomen, de rouwstoet op pantoffels.

Laat vliegtuigen cirkelen, laat ze seinen van nood,
In de lucht het bericht etsend Hij Is Dood.
Doe kragen om de witte nekken van de duiven op straat,
Zorg dat de politie er met zwarte handschoenen staat.

Hij was mijn noord, mijn zuid, mijn oost en west,
Mijn werkzame week en mijn zondagse best,
Mijn dag, mijn nacht, mijn taal, mijn lied;
Ik dacht dat liefde tijdloos was: dat is het niet.

De sterren zijn niet welkom meer: uitblazen maar;
Pak de maan maar in, haal de zon uit elkaar;
Giet alle zeeën leeg en pluk al het woud.
Want vanaf nu is wat goed was alleen maar fout.


(c) vertaling Arjan Keene

Manisch manifest

Ik ben een bijl in het diepst
van mijn gedachtenexperiment.
Met die bijl splijt ik een gapende kloof
tussen hier en papier,
tussen poëzie en de tijd van schrijven,
tussen de lezer en wie nog wil blijven.

Als u dit leest, jaren later,
ziet u: oh ja, zo was het toen,
men moest het weer helemaal anders doen,
men zong van gospels en psalmen,
en er werd wat afgepfeijfferd.

Ach, hadden wij maar een gram van de genen
van de dichters die in de jaren nul verschenen.

De nieuwe Dichtus diende zich aan,
maar de apocriefe agnostische critici
- uit eigen volk nota bene –
riepen: wij willen geen aforismen meer,
geef ons een maatschappijvisie, heer!

De manifest geworden messias
had lak aan deze kritieke massa
en bundelde in eigen beheer
- zoals inmiddels geschiedenis is –
de bestseller aller tijden
‘Het komt toch altijd weer
op liefde neer’.

Zijn gruwelijke marteldood
- met strop en bijl in de bibliotheek
door een uitzinnige bende lezers -
is nog nooit bewezen.

Leverde overigens wel
- als u mij deze pointillistische
afsluiter niet euvel duidt -
enorm entertainende films op,
en poëzie die je onmogelijk
ergens voor kunt gebruiken.

Tartaros

Er drijft een dode in mijn doorwaakte nacht.
Hij kijkt mij aan vanuit de donkere gaten
van de holtes waarin ooit zijn ogen zaten,
alsof hij van mij nieuw licht verwacht.

Het zwarte water vloeit de kamer binnen,
door mens noch oever van nabij gezien.
Ik sluit mijn ogen, tel langzaam tot tien,
maar zie nog steeds de wereld buiten zinnen.

De rivier stroomt op tot een verdwijnpunt,
maakt plaats voor vlammen aan de muur
als voorbode van het mythologisch vuur.
Onder mijn tong vind ik een antieke munt.

Viagra poetry spam

'Be proud of your tower in any public shower'

In mijn toren
van verdichting
sta ik stijf
als enig lid
van een vereniging
zonder stichting
en pijp mezelf
met zachte woorden
die stromen uit
mijn kunstgebit.

Gilles de la T. groet 's morgens de buurvrouw

Goedemorgen
KLOTE
buurvrouw!
Lekker
FUCK FUCK FUCKING
weer vandaag
TERING TAKKE TINNEF TEEF
niet waar?

Jeugdzonde

Ik ben gelukkig.
Dat is geen regel die thuis
hoort in een gedicht.
Maar dat geeft dan ook
aan wat het probleem is:
geluk is zelden een goede
basis voor een dichter.

Gelukkig trek ik mij
dat niet erg aan.

Wordle

Op http://www.wordle.net/ automatisch opgemaakte wordle van de inhoud van deze weblogpagina.

Voor een grotere weergave zie:

http://www.wordle.net/gallery/wrdl/806383/MorgenNergensOorlog

Woordval

De meeste gedichten raken me niet,
of ik begrijp niet wat er wel staat.

Mooi van taal soms, daar niet van,
maar een zeer particulier verhaal,
versleuteld tot een egotrip.

Ben ik te dom, of mis ik iets,
of is het toch zo dat jij, dichter,
mij niet als jouw lezer ziet?

Oranjebal

Ook als je goed hebt nagedacht,
emotie ingeruild hebt voor de ratio,
niet bij voorbaat al racist, fascist,
reactionair monarchist, populist,
of nazaat bent van een barbaar,
zult u het toch met mij eens zijn
dat er uiteindelijk maar één straf past
voor de moordenaar van Koninginnedag:

hem insmeren met pek en veren,
vastketenen in een voertuig
(merk en kleur doet er niet toe),
en van een lange trage helling
- onderweg met hagel doorzevend
uit koninklijke jachtgeweren
zodat hij nog net even blijft leven -
een oranje hellevuur in donderen.

En in godsnaam, neem zijn naam
niet op in één of andere canon.

Todo list

Morgen is het nergens oorlog meer.

We zetten alle klokken stil
en snijden de verbindingen door.
We vervangen de gedane zaken
door tegoedbonnen en vragen.
We ruilen wapens in voor speelgoed
en een luisterend gehoor.

Morgen is het nergens oorlog meer.

We geloven God niet op zijn woord
en eisen wetenschappelijk bewijs.
We beseffen dat geschiedenis
wel garanties biedt voor later.
We gaan aan ronde tafels zitten
en lezen elkaar gedichten voor.

Morgen is het nergens oorlog meer.
Herhaal dat duizend bommen en granaten keer.

Nacht op de Veluwe

Als je Gelderland ‘s nachts binnenrijdt
gaat het licht uit.

De Hoge Veluwe wordt omzoomd
met koplampen die als kattenogen
oplichten en in het donker doven.

Boven de snelwegen wisselt wild,
onzichtbaar voor het rijdend licht
van vervreemde landgenoten.

In de bossen de oehoe van een uil,
het burlen van herten in de verte,
zwijnen die naar truffels wroeten.

Op open plekken de gedeelde hemel
van de sterrennacht, die als je dieper
kijkt de harmonie der dieren toelicht.

Wat zijn ze allejezus groot

Jeroen van Merwijk heeft gelijk:
de vrouwen worden alsmaar groter.
Voor kleine mannetjes zoals ik
voelt het als roeien tussen rondvaartboten.

(inmiddels bedorven variant)
Voor mannetjes met een kleine pik
voelt het als roeren in rondvaartbotervloten.

Lenteteller

De zomer warmt het voorjaar voor
als kersenpitten in een magnetron,
de mei wordt wiegend in slaap gesust
met bundels ingestraalde lucht.

Ik tel verliefde stellen in het park,
zwaai terug naar ruisende bomen,
zie bloedende aarde mij ontgroeien,
blootvoets op het blauwe gras.

Het najaar kruipt al in mijn botten
en de adem van de koudste winter
wiegt en wuift, verschuilt zich nog
tussen de trilharen in mijn longen.

Rookverbod

Wat ik nog had willen zeggen

zou de lengte hebben van een sigaret

en een laatste whisky aan de bar.

Dichterscursus

Gorter, Bloem, Roland Holst, Nijhoff,
Schierbeek, Van Ostaijen, Slauerhoff,
Kouwenaar, Warren, Elburg, Bastet,
Buddingh’, Van Geel, Lodeizen, Polet.

Arends, Andreus, Hanlo, Campert,
Herzberg, Schippers, Bernlef, Lucebert,
Gerlach, Gerhardt, Leeflang, Faverey,
Krol, Vasalis, Kopland, Komrij.

Vlek, Verhagen, Stip, Vinkenoog,
Brood, Chabot, Deelder, Droog,
Van Toorn, Scholten, Wieg, Rawie,
Peeters, Mirck, Heytze, Gerbrandy.

Bevinding: het is toch echt niet goed.
Advies: lees hierboven hoe het moet.

Veelbelovend

Ik beloof altijd van alles:
dat ik ergens aan begin,
en iets anders ook nog afmaak,
dat ik stop met langzaam roken
en dat ik min of meer niet drink.

Maar beloftes maken schuldgevoel
omdat ik niet zeg wat ik bedoel:
Nee, ik begin nergens meer aan
en ik maak ook niets meer af,
blaas wolken rook in wijnkaraffen
en zal nooit meer veelbelovend zijn.

Groeispoor

Ik sluit mijn ogen en ik zie ze komen:
een trein die licht vervoert bij nacht,
bossen vol duurzaam gloeiende bomen,
een meisje dat spaarzaam op mij wacht.

Zo zat ik vroeger vaak te dromen
aan de kade van een binnengracht,
hoorde woorden in het water stromen,
buiten zinnen werd het beeld gebracht.

Als ik mijn ogen dan ontsloot
zag ik weer alledaagse dingen:
het meisje deinend op mijn schoot
in een wagon vol vreemdelingen,
haar borsten waren half ontbloot
en ik telde al haar jaarringen.

Domicilie

Plaatsen waar je hebt gewoond.

Zelf tel ik er zeven.

Je verzamelt buurten, dorpen, steden
waar je langer dan zeg een jaar verbleef
tot ansichtkaarten van geregeld leven.

Tot je tenslotte thuis komt bij jezelf
als je zonder omzwerven kunt zeggen:
ik weet nu waar mijn huis woont.

Writer's block

Hoe elke toets tergend traag tordeert
alsof ze een eigen weg wil inslaan
en dit sturend taalspel maximaal
met minuscule macht gaat tegenstaan.

Letters, ooit eenvoudig kiesbaar,
draaien weg van mijn vingertoets
als cijfers in een ring van bakeliet
op de T-Ford onder de telefoons.

Het toetsenbord krijgt een gezicht,
Tab en Enter zijn vreemde oren,
de O een éénoog, en de spatiebalk
begint al aan mijn duim te vreten.

Ik wil toetsen: SOS, maar wordt
na de eerste aanslag met wijsvinger
en hele hand het oog al ingezogen.

Ik richt mijn andere hand naar de
getallen, kies een 1, en nog één,
maar nu slaan er kabels om mijn pols.

Mijn ader wordt al dichtgeknepen
en de laptopklep verplet mijn hoofd
en ik typ nog net in het ongerijmde
met neus en tanden het woord: einde.

Dagobert Duckland

Alles kan ik verdragen,
overbetaalde voetballers,
self-made surplussers, het hoekje
vergeten kamerleden met grimlachwekkende
wachtgelden, daar ben ik
werkelijk hard in.

Maar oude bankiers in crisis,
malusmakers, immer graaiend
naar hun bonussen, nee.

Wiegelied

Zoals je hier ligt, naast je moeder, je vader,
elk zovelen malen jouw gewicht,
elk éénmaal herkenbaar
in je handen, je haren, gezicht.

Zo word je straks telkens een ander,
elke dag, elke week, elk jaar, en
ben jij het niet die verandert,
maar je gedachten, je stappen, gebaren.

De wereld is als een deur op een kier,
wees nieuwsgierig, jij bent
iemand die wordt verwacht.

Word geen ingenieur, geen vliegenier,
noch president. Word liever mens.
Rozeke, dozeke, groei hard, groei zacht.

Afscheid

Wij zijn het meisje en de jongen kwijt. Beiden
zijn we verloren nog voor
dat feitelijk kon; hoe verlies
je wat niet is geboren,
voor wie tijd nog niet begon.
Hun stemmen zullen we nooit
horen. Ze zijn werkelijk van gene zijde.

Rest het beeld van een meisje en een jongen,
in de vroege ochtend zie ik
ze, rennend in een weiland,
samen dansend, hand in hand,
hun lachende gezichten.
Nog hoor ik het lied dat ze samen zongen.

Rund

hai koe

zwart wit bonte koe
ik wil u beleefd groeten
maar ik weet niet hoe

bye koe

koe how do you doe?
ik heb alles geprobeerd
maar versta geen mwoeh

Tuin van Ede

Een hoer met een bloemrijk verleden
heeft nu een bloeiende herberg in Ede.
U betaalt er contant,
in natura, of met onderpand,
maar pinnen kan ook in haar Gulden Snede.

zen

één klappende hand ?
als het geluid van duizend
schreeuwende vlinders

Nietmachine

Mijn nietmachine niet niet meer,
de nietjes weigeren keer op keer,
of zijn krom in plaats van recht.
Ik moet echt een ander exemplaar,
al valt het me bijzonder zwaar:
ik was erg aan het apparaat gehecht.

Vinologie

Echt grote jaargangen zijn zeldzaam.
Je herkent ze in hun prille jeugd,
aan de satijnzachte vettige textuur
en de vruchtige afdronk van tannine.

De smaak van het smeuïge roodfruit,
vanille-toffee en het donkere zoet,
de doorschijnende kleur met tonen
als op een palet van hemels bloed.

Wij zijn als wijn geboren uit de schil,
wij rijpen in doorrookte eiken vaten
en versterven langzaam in het glas,
tranend aan de randen.

Om wie we waren, om hoe het was.
Om onze grootste jaren.

Scheiding

Mijn moeder las mij voor.
Over Jacob, die van huis moest
om te vluchten voor zijn broer
en nooit meer terug zou komen.

Ik zag haar ogen de regels volgen,
maar ik hoorde niet meer wat ze las,
ik kon niet verder luisteren.

De straat was leeg,
de lichten gingen uit,
het huis was verlaten.

Als

Als je me zegt dat wie leven geeft
recht heeft om leven te nemen,
vertrouw ik je.

Als je me zegt dat eeuwig iets is
dat hier niet kan bestaan,
geloof ik je.

Als je me zegt dat wie liefde
gekend heeft niet bang hoeft te zijn,
troost je me.

En als je dan zegt: geef me je hand,
ik wijs je de weg naar de andere kant,
volg ik je.

Geschreven voor een bidprent.

Licentia poetica

Ik dicht altijd. Meest ongelegen.
Maar de mooiste zinnen raak ik kwijt.

Tijdens een vergadering bijvoorbeeld,
verschijnt uit het niets een distichon
tijdens de mederondeeldingen.

Maar ik vergeet te notuleren
en raak de meeste zinnen kwijt.

Of in de file, met als aanleiding
een vreemd bericht uit onze ether,
of iemand andersom achter het stuur,
of een zeer poëtisch kenteken.

En ’s nachts, bij waak en ontij,
ontstaan de helderste gedichten,
ik zie de woorden bovendrijven
en denk morgen heb ik ze nog vast.

Maar ook de onvergetelijke zinnen
raak ik uiteindelijk toch kwijt
aan mijn onteigende vergetelheid.

Chat

Vanavond bij het pannenkoeken eten
geprobeerd de deksel van de jampot
op de smalle tuit van de fles schenkstroop
te laten balanceren.

Dat lukte. Natuurlijk meteen geprobeerd
hetzelfde andersom te doen.
Het dopje van de stroop viel in de jam.

Vervolgens de kat schriftelijk opdracht
gegeven de dop er met zijn pootje
uit te vissen.

Dat lukte wonderwel.
Jammer dat hij niet kan lezen.

3,1415926535 etc.

een feestdag voor
pi
dat is toch prachtig
niet?
een idee van een getallenneuker
maar ik neem aan dat het u zal jeuken

en anders
komt na deze zes een vijf
maar vergeeft u mij dat
ik niet blijf
en het feest nu afrondt

14 maart: feestdag voor getal pi

Lifetime

A summer’s day does not compare to thee,
no image on this earth portrays thy skin,
no willow’s bough bows with more dignity
than do thine arms cradling the love within.

We have put forth the outcome of desire,
a newborne king of man as yet to come,
and in thine eyes kindles a sunlit fire
for this boy, seemly blind, deaf and dumb.

Now and forever will he live to cherish
this: the life that has been given him;
praise not the gods but what they wish,
until the light again to darkness dims.

When all in our love’s time is said and done,
will we remain as twain, not one and one?

In koele woede

Hoe is het toch mogelijk
dat exemplaren van onze soort
steeds weer grijpen naar geweldsexcessen
in plaats van naar het woord.

De één maakt zijn gezin af,
een ander doodt in opdracht,
een tiener verbijstert de wereld
met een doorgeladen geweer.

Daarna plegen ze alsnog karaktermoord.

Smijt liever met zinnen,
gooi met witregels en rijm,
dicht het hoge woord er uit,
stamp een vers tot een kwatrijn.

Maar soms, soms maakt ook taal
meer kapot dan ons lief is.

Tjielp oote boek

De literaire zoo weet mij toch
steeds weer te verbazen.
Nu is Jan Hanlo de parademus
in de stoet der bibliodwazen
van het jaarlijks boekenfeest.

Bij deze greep van de CPNB
uit hun eindeloze thematheek
had ik verwacht dat er wel
iemand zou gaan roepen:
“Ja maar, tjielp tjielp,
de man was toch een pedofiel?
Had het niet beter geweest als
thema voor de kinderboekenweek?”


Boekenweek 2009

Dickens’ liniaal

Ik bezit een kostbaar kleinood,
een opvouwbaar liniaaltje,
van been, ivoor wellicht,
gestrekt twaalf inches lang.

En een vergeeld papiertje,
waarop staat vermeld dat het
in een eerder leven het bezit
was van Charles Dickens.

“Presented to G.F.Knightley,
when he was a boy, by Mrs. Perugine
who resided at 3 Argyle Mansion,
Beaufort Street, Chelsea S.W.3.”

Niet een adres dat je even verzint,
dus het zal wel waar zijn.

Ik wil eigenlijk niet weten wat
Dickens, alleen aan zijn bureau,
hier allemaal mee heeft gemeten.

Hulde aan Heytze

Ik behoor niet tot de vermeende groep
van Heytzes hartgrondige hekelaars,
noch als mens (ik ken hem niet),
maar zeker ook niet als verschijnsel.

Als deze groep zou zijn verenigd
wilde ik er ook geen lid van worden,
en zou ik, als ik hem zelf was,
voor het erelidmaatschap bedanken.

Klare taal en klinkende zinnen,
te lang heb ik ze moeten missen.
Geen groter ambassadeur dan hij,
dichter van het middenland.

Maar Utrecht zelf, die dommestad,
daar rijd ik meestal snel voorbij.


Niet ingestuurde bijdrage voor een wedstrijd
hekel-/lofdichten aan het adres van Ingmar Heytze,
ter gelegenheid van de presentatie van de bundel
'Utrecht voor beginners'.
zie ook: www.ad.nl/utrecht/3052192/Win_bundel_Heytze_met_een_gedicht_voor_Heytze.html

In den beginne

Soms, als ik ‘s nachts buiten sta
meen ik in de stilte nog de galm
van de explosie terug te horen,
de ruis van het uitdijende heelal.

Ik zie massa uit het zwart stromen,
het suist van sterren en planeten
die stelselmatig worden uitgeworpen,
kolonisten van het nieuwe ruim.

Golven kosmosgas en elementen,
koolstoffen, eiwitten, enzymen;
het klotst en vlokt en schuimt
aan de kusten van de melkweg.

De sterren trekken remsporen,
planeten tollen in hun baan,
de zon wordt aangestoken.
Miljarden lichtjaren hier vandaan.

Dinky toys – Kinky boys

Vilein venijn
Leest beter Bloem
dan Komrij’s rijm?

Van Dis 2.0
Een achternaam als een schitterend spraakgebrek;
is van Dis très serieux, Japin is gewoon leuk gek.

Inkoplandertje
Over het verlangen naar een nieuwe dag:
het verlangen blijft, ook na ‘Toen ik dit zag’.

Reviaans
Helaas, ik ben in de wetenschap geleerd,
en ben dus nader tot uw broer bekeerd.

Fantoompijn
Hopelijk word ik ooit ook zo’n schrijfferd
die door Ilja genadeloos wordt afgepfeijfferd.

kort.lang

die
lange
zinnen
van
wat
men
proza
gedichten
noemt
schieten
mij
maar
niet
te
binnen

Eeuwig kind

Hoe zou het zijn als eeuwig kind,
altijd knikkeren, en skelteren op straat,
altijd zon, nooit regen, mist of wind,
‘s zomers voetballen tot ‘s avonds laat.

Je groeit op, maar kind blijf je altijd,
ook in de tijd dat je dat zelf niet vindt.
Je wordt ouder en krijgt zelf een kind
en kind-zijn is wat je jouw kind benijdt.

Misschien verlies je pas dat eeuwig kind
als je je eigen ouders gaat begraven,
of god verhoede, hij toeziet, schijnde blind,
en jouw bloedeigen kind laat opdraven.

Zondagskind

Er kwaakt een auto in de straat,
het jochie van hiernaast is aan het keffen
en in de verte waait een saxofoon.

De geluiden zoeken aan het raam
naar een verborgen toon,
en ze roepen al de naam
van wat ze nog geborgen weten.

Daartussen klinkt het nieuw geluid
dat diep babbelt in mijn buik
en me vraagt hoe je zal heten.

Hoe vreemd een naam te geven
aan wat nog niet lijkt te bewegen
maar tegen mij zijn voetjes veegt.

Southern Comfort - 9 to 5

De huid is gebarsten op de plek
waar jij mijn ziel raakte.

Ik had mijn erfgrens niet beveiligd,
maar nu wel, waarvoor dank.

De inbreuk werd gepleegd
met de logica van superieuren:
heel zakelijk worden feiten
met voeten getreden,
percepties gemaskeerd
als waarheden.

Geen groter vijand dan iemand
die je vriend had kunnen zijn.

Ik schenk een Southern Comfort in,
neem een slok en giet de rest
in de open wond.
Het sist en schroeit en gloeit
en doet godgruwelijkteringkanker.
Maar ik proef alleen de smaak
van bitterzoete eerwraak.

dichtlekkermee.nl

Welkom op het internet,
het grootste openbaar
toilet.

Archeologisch

Soms is het net of deze taal
niet zwart op wit geschreven is
maar hier altijd heeft bestaan.

Alsof het woord voor woord
bevrijd is uit het wit dat ik hier
vond, er al die tijd al onder stond.

Flora mortis

De bloemen in de vaas
zijn niet werkelijk de
bloemen, de vaas is niet
feitelijk de vaas.

In de vaas met bloemen,
die geen vaas is en niet
de bloemen op hun plaats
houdt, staat water dat
geen water is.

De vaas waarvan we
zeggen dat het geen
vaas is, die bloemen
omrandt die elk voor
zich geen bloem zijn,
staat op tafel, maar dat
is geen platte tafel.

We stelen levens van
beperkte houdbaarheid,
in vochtige lijven staan
we langzaam te verleppen
tot we knakken.

Alleen de tafel blijft.

Gebed zonder einde

Als ik een vallende ster zie wens ik
dat ze niet gestorven was, voor mij
niet en voor ieder die haar sterven zag.

Of zag ik een zelfmoordsterrorist,
te vroeg in de dampkring opgebrand,
te weinig snelheid meegekregen?

Ik weet het, het is niets meer dan stof
en sterrengruis dat in lichtsporen het
leven laat, van massa wordt verlost.

Maar toch zie ik in augustus in het
bombardement van sterrenclusters
het zinloos sterven van zovelen.

Slow poetry

Traagheid is een eigenschap
van iets dat goed is,
zei iemand al eens eerder.

De dichters van vandaag
reageren moeizaam op
de stuiptrekkende tijd,
zegt nu een ander.

Het bloed stroomt en spreekt
in strofen van beleefde tijd,
trekt aders vol morfine uit
zolderopgeruimde dozen
gelabeld met herinneringen.

Poëzie is van nature slow,
het wil de tijd liefst
doodzwijgen.

Er wordt niet minder gelezen,
maar wel steeds meer van
alsmaar minder. Er wordt
ook steeds minder van
weinig meer begrepen.

Daar is geen manifest voor
nodig hoor. Trek ten strijde
met papieren vlag en geslepen
potlood in de hand. Wapen u
tegen de kredietkritiek, toon
de tanden van de tijd.

Word dichter van uw slowland.

Mijn zoon

Je achttiende lente komt er aan.
Wat zou ik geven om jou weer op
te zien groeien, mijn leven om
te keren en weer jongen te zijn.

Ik zou de tijd vertraagd laten
bloeien en jouw geboorte weer
zien als nieuw. Ik zou je weer
voor het eerst horen schreeuwen
toen jouw longen zich vulden
met gulzige slokken lucht.

Nu ben je het lichaam dat ik
niet meer zal zijn. Mijn adem
leeft in een godenzoon.

Jij bent me meer waard dan
een rib uit mijn lijf.


Voor Kevin, 17 jaar

IT-architectuur

Voldoet ook aan
de Pareto-regel:
80% ouwehoeren,
20% lullen.

Verder netjes
binnen de lijntjes
blijven,
daarna kleurig
de vakjes
invullen.


Voor Roel ;-)

Evolutie

Zag een foto van Darwin,
als oude man; baard, behaard,
zijn ogen staan droevig.
Toen ik beter keek ging ik
het langzaam beseffen:
de gelijkenis met een
chimpansee is treffend.

200 jaar Darwin

Schaakprobleem

Welke hand beweegt de dame,
toren, loper, paard, pion,
wie staat onzichtbaar achter ramen,
kijkt neer op dit bastion,
waarin de waarde van een lichaam
aan de koning is verbonden
en elke zet een pokerronde;
wie staat er op, noemt zich met naam?

Zeg mij dan wat het onderscheid
is tussen droom en dag en eeuwigheid
en wie er voor zal zorgen dat
ik, koning in dit vlak heelal,
na het allerlaatste mat
niet domweg van het bord af val.

Verwijdering

Je volgt de vogel met je ogen,
een verkreukelde lap boven
het glooiend landschap –

hoe hij zweeft,
langzaam mee draait,
zich bedenkt, lijkt het,
vleugels wendt,
tegen de wind hangt,
klapwiekt,
stijgt op termiek,
alsmaar stijgt,
tot het punt waar hij verdwijnt -

niets meer dan een paar veren,
dwarrelende vogelstof,
maar wat blijft zijn de eindeloze vragen,
traag cirkelend boven de vallei:
voor wie dan, waarom, waarheen,
hoe lang nog?

Maar geen landschap dat het hoort,
de heuvels geven geen antwoord.

Honderd strafregels

Ik laat me niet uit het veld slaan. (10x)
Ik weiger me te conformeren aan. (10x)
Ik kan geen nieuw geluid meer zien. (10x)
Wie schrijft die blijft telt eerst tot tien. (3x)

Ik geloof niet dat alles al gezegd is. (10x)
Ik geloof sowieso niets dat gezegd is. (10x)
Ik weet dat ik niets zeker weet. (10x)
Wie blijft die twijfelt of iets alles weet. (3x)

Ik ben niet wie je denkt dat ik ben. (10x)
Ik ben wie je denkt dat ik ook niet ben. (10x)
Ik besta zelfs als er niets bestaat. (10x)
Wie leest ziet juist wat er niet staat. (3x)

Uw advertentie had hier niet misstaan. (1x)

Boer zoekt vrouw

Ben een hermetist,
zit liefst thuis,
geveld door eeuwige
eigenkoorts.

Kan niet goed met
woorden omgaan,
althans niet van het
uitgesproken soort.

Benoem soms wel
de grote dingen,
dat ik hemeltergend
veel van jou.

Wil de wereld
wel verbeteren,
maar wacht liever
op een precedent.

Wil samen met jou
opstaan, elke dag
niets doen, af en toe
naar de sauna gaan.

Uomo conflictus

Als ik zo om mij heen kijk
denk ik: deze wereld is niet af.

Er zitten scheuren in de vloeren,
het stucwerk brokkelt aan de naden,
de trappen wankelen de hoogte in,
de waterleidingen staan op knappen.

En de bewoners hebben niet geleerd
dat om elkaar te leren begrijpen
ze eerst zichzelf moeten zien
zoals ze daadwerkelijk zijn.

Men prevelt aan de klaagmuren
dat alles beter is bij de buren,
of dat ze zoveel slechter zijn.

De Verenigde Naties zijn verdeeld,
de Verenigde Religies nog niet
eens in oprichting.

Er is niemand meer die wijn
kan maken uit water, niemand
doet water bij de wijn, er is
te veel zout, te weinig zoet.

Als evolutie het antwoord is,
waarom is die slak nog steeds
zo traag? Briljant ontworpen
met dat eigen huis, maar toch
ontbreekt er iets.

Ik zie vooral empirisch bewijs
voor gehaast creationisme.
Had dan godverdomme die laatste
dag ook nuttig besteed.

Zimbabwisch experialisme

Men vindt een oplossing
voor het blankenprobleem:
zoals wanneer je kristalsuiker
bij cacao-poeder voegt,
en na een paar keer roeren,
van de suiker geen spoor
meer is te zien.

Liedje in mineur

Eens, zal er niets meer zijn.

Nadat Carthago is verwoest
en Nagasaki brandde.

Nadat de Vlaamse gaai
uit onze bossen is verdreven.

Nadat mijn vriendje,
die de wereld rond zou lopen
met een toverbal op zak,
in zijn straat is overreden.

Nadat het laatste stukje lucht
zich losmaakt van de aarde.

Nadat secondes zijn verpulverd
tot dagen, maanden, jaren.

Eens, als alles eender is.

Vrede

De stad juicht.
Huizen rechten hun rug.
De zon schijnt een gat in de lucht.
Rinkelend springt het glas terug
in de kozijnen.
Achter het raam likt een kat zich
los van het verleden.
Geruisloos slaat het gruis terug
in de kogelgaten.
De sterren weer aan het firmament.
De doden keren op hun schreden.

Het dagelijks nieuws

Treed binnen in de werkplaats,
hier wordt geklopt aan een gedicht.

Dit is de plek waar de klanken
van klinkers de rookdamp kleuren,
waar letterbakken aan de muur
zijn gesorteerd op blauwe smurfen,
waar boeken liggen opgetast
tot aan het digitaal plafond.

Er stromen woorden uit een
draadloos scrabblebord,
er wordt geblogd en gezweet
met rijm en ritme en grammatica,
er ligt een omslag klaar voor
het onverzameld werk.

De dichter des huizes schept
hier uit yesterday’s papier
een politiek geënjambeerd
vergeten vers voor het vaderland.